bir demir filizi ucuna kurulu

göğü işgal girişimim üstüme atılan katlarla engellendi

uyluk kemiğimden çıkarıp bulutlara fısıldadığım hayallerim

deniz üstü villalarda kaybetti kendini

aşamadım bir Endülüs emiri kadar Pireneleri

ellerim yapıştı bir soğuk demire

yok ülkesinde işçi gibiyim

içime sustu bütün isyanlarım

bu kurguya karşı bir kurt ulumam kalmıştı

onu da çakallar kapıştı

şimdi ensem yerde betonun göğü teslim alışını izliyorum

bir hademe mesabesinde mermeri temizliyorum

çakal yuvası bulut arası

güneşe perde çeker hoyrat ulumalar

avucumda bir tutam toprak

serpiyorum mermer mezarlara

bilsin istiyorum insanlar

bu,  betonun üstünde kalan son topraktı

kafamdaki isyankâr üflüyor

son nefesini bir gök kafese

fırtınalar kopar sanıyorum

kimse ses vermiyor içimdeki bu sese

halbuki

şehri serpiştirip göğe

yıldızlara eş kılmak rüyası ile yaşayanlar

demir bağlarken buluttan buluta

dökülecekler bir bir yere

sanıyorlar mı ki o gün onları

alınlarından öpecek bir dere

biliyorum kireci, mermeri ve demiri

sevenler sevmiyorlar beni

oysa ben bir ağıt gibi evlerine düşme derdinde değilim

çelik bariyerlerini yıkmak gibi bir iddiam yok

zehir olup kadehlerine akmayı ise hiç düşünmedim

metal tutkularını işleyip oradan bir Burak çıkarma hayalim hiç mi hiç olmadı

yalnız göğü bana bıraksınlar istedim

hani bir akşam vakti balkonda içerken çayı

bardağıma düşecek dolunayı

bana bıraksınlar istedim

olmadı

olmayacak

…