hamburger masum aslında

hikâye bir şiirle başladı:

“damağına kan değmiş bir pelteğin

cümlesidir hayat.”

çepersiz bahçeler, duvarsız fabrikalar

kapısız evler 

bir yolcunun konak yeri gibiler

konup göçen bir tebessüm ölüm

ölüp giden bir fani tebessüm

zorba bir işmar çelince akılları

çarığını suya veren köylü gibi

bakakaldık hayatın ardından

boşuna bakma,  hamburger masum be kardeşim

dudaklarında ara suçu

bir yanılgıya besteler yapan dudaklarında

mazgalların arasında bir dokuma hayat

avluya ten döşer sünepe gölgeler

elleri  çamura banmış yiğitler

kanıyorsa pembe bir boşlukta toz hayale

elbette baş çeker haç,  hilale

hamburger niye suçlu olsun be kardeşim

sen kendine bak

nasıl teslim ettin ufkunu kızıl düşlere

cevap ver neden girdin böyle pis işlere

dişleri bir yazgıya kilitli çene

konuşturarak kelime kusan dudakları

ısırır en zayıf uzvundan ademi

Kabil’i temyize götürmekse  niyetin

arsızlığın yargıç olduğu bu yerde

gel uzlaşalım

ben Kabil’i salayım sen hamburgeri